Makasaysayan ang taong 2020 sa sanlibutan. Dinanas natin ang isa sa pinakamalulubhang pandemya sa kasaysayan at walang-katulad na lockdown at pamamalagi sa bahay. Binago ng COVID-19 ang buhay ng sangkatauhan sa iba’t ibang antas – personal, pag-uugali at kultura, sa komunidad, pambansa, at maski sa pakikipag-ugnayan sa daigdig.
Halos tumigil ang produksyon sa buong mundo, bumagal ang kalakalan, natigil ang mga byahe, humina ang konsumo, at hindi nakapaghanap-buhay ang mga manggagawa. Naghigpit ang mga otoridad sa galaw ng mamamayan, bukod sa pagpapatupad ng pagsuot ng face masks at face shields, paghuhugas ng kamay, physical distancing, at pag-iwas sa maraming tao. Sa iba’t ibang kakayahan, hinarap ng mga gobyerno ang pandaigdigang krisis sa kalusugan.
Gumapang ang Pilipinas sa harap ng COVID-19. Dumating kasi ang pandemya na dati nang mahina ang pampublikong sistema sa kalusugan ng bansa. Tatlong taon na ring bumabagal ang ekonomiya, malawakan ang kakulangan sa trabaho, at malalim ang pinagtatakpang kahirapan. Dati na ring mas abala ang gobyernong Duterte sa pagtataguyod ng kapakanan ng iilan at pansarili nitong interes ng pananatili.
